Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών έπαιρνε τη μορφή εθνικού πανηγυριού και ούτε λόγος μπορούσε να γίνει περί σύγκρισής της με τη γιορτή του Κυρίλλου και Μεθοδίου που οργάνωναν στις 11 Μαΐου το βουλγαρικό σχολείο και οι λίγοι Βούλγαροι που κατοικούσαν στα κελιά της βουλγαρικής εκκλησίας.....Το απόγευμα της παραμονής τη μεγάλη Μητροπολιτική εκκλησία γέμιζαν εκατοντάδες παιδιών όλων των σχολείων και κοντά στο προσκυνηγάρι 12-14 τεράστιες λαμπάδες παρατάσσονταν. Την επόμενη μέρα γινόταν λειτουργία και λειτουργούσε πάντα ο Δεσπότης ο οποίος μνημόνευε τα ονόματα των δωρητών και μεγάλων ευεργετών της κοινότητας. Μετά τη λειτουργία όλα τα σχολεία και το συγκεντρωμένο πλήθος μαζεύονταν στη Γρηγοριάδα (το κεντρικό Παρθεναγωγείο Σερρών) όπου γινόταν τελετή. Σ' αυτήν δεν παρέλειπαν να παραστούν οι τουρκικές αρχές, ο Πασάς δηλαδή, ο Μουτεσαρίφης, ο Δήμαρχος κ.ά... Οι μαθήτριες πρώτα πρώτα έψελναν τον ύμνο του Σουλτάνου...

Σουλτάν Αβδούλ Χαμήτην

μονάρχην και κλεινόν

σώζοι τον Κυβερνήτην

πολλών λαών κι Εθνών......

 Μετά τον ύμνο αυτόν, τον οποίο χωρίς επευφημίες δέχονταν οι Σερραίοι, κατέφθανε συνήθως ο μέγας ευεργέτης της Κοινότητας. Μόλις γινόταν αυτό αντιληπτό, ο Δεσπότης έτρεχε στη σκάλα και κρατώντας από το χέρι τη μακαρίτισσα Δέσποινα Ρακιτζή την υποβοηθούσε ν' ανεβεί ενώ ο ταμίας της κοινότητας το ίδιο έκανε στον αείμνηστο Γρηγόριο..οι μαθήτριες έψελναν τον ύμνο...

Η Γρηγοριάς λαμπρύνει

την Πατρίδα μας αυτήν

πάσαι μετ' ευγνωμοσύνης

άσωμεν τον ιδρυτήν

Ευθύς αμέσως άρχιζε η εκτέλεση του προγράμματος.
Διάλογοι, μονόλογοι, ποιήματα με συγκεκαλυμμένο
νόημα που ηλέκτριζε τις ψυχές των Σερραίων....

Veteranus, «Ελεύθερος Πολίτης», 3-2-1929

(Τζανακάρης, Β., (1991), Εικονογραφημένη ιστορία

των Σερρών, τόμος Α', σελ. 63)