Με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το Μελένικο παραχωρείται στη Βουλγαρία και η Μητρόπολη Μελενίκου περιορίζεται στην ευρύτερη περιοχή του Σιδηροκάστρου ενώ λίγα χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1922, καταργείται ο τιμητικός τίτλος «Μητρόπολη Μελενίκου» και καθιερώνεται το σημερινό της όνομα, Ιερά Μητρόπολις Σιδηροκάστρου.
Μετά την απελευθέρωση των Σερρών (29 Ιουνίου 1913), με την Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, οι μητροπόλεις του νομού υπάγονται διοικητικά στην αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας. Σήμερα ο νομός Σερρών έχει τρεις Μητροπόλεις (Σερρών και Νιγρίτης, Σιδηροκάστρου, Ζιχνών και Νευροκοπίου).
Η προσφορά της Εκκλησίας των Σερρών στην Παιδεία και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας είναι μεγάλη, ενώ πέντε Μητροπολίτες Σερρών ανήλθαν στον Θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Ο Σερρών Μανασσής, Ο Σερρών Χρύσανθος, Ο Σερρών Άνθιμος Γ΄, Ο Σερρών Γρηγόριος Φουρτουνιάδης, Ο Σερρών Γρηγόριος Γ΄ ο Ζερβουδάκης, ενώ ο Σερρών Ιάκωβος, εκλέχθηκε Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής). Οι Μητροπολίτες Σερρών εξασφάλισαν στο ποίμνιό τους πολλά προνόμια και απέτρεψαν πολλές φορές αρπαγές και επιδρομές βαρβάρων. Η δε Παιδεία στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν σχεδόν αποκλειστικά έργο της εκκλησίας.
Μετά την απελευθέρωση των Σερρών (29 Ιουνίου 1913), με την Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, οι μητροπόλεις του νομού υπάγονται διοικητικά στην αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας. Σήμερα ο νομός Σερρών έχει τρεις Μητροπόλεις (Σερρών και Νιγρίτης, Σιδηροκάστρου, Ζιχνών και Νευροκοπίου).
Η προσφορά της Εκκλησίας των Σερρών στην Παιδεία και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας είναι μεγάλη, ενώ πέντε Μητροπολίτες Σερρών ανήλθαν στον Θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Ο Σερρών Μανασσής, Ο Σερρών Χρύσανθος, Ο Σερρών Άνθιμος Γ΄, Ο Σερρών Γρηγόριος Φουρτουνιάδης, Ο Σερρών Γρηγόριος Γ΄ ο Ζερβουδάκης, ενώ ο Σερρών Ιάκωβος, εκλέχθηκε Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής). Οι Μητροπολίτες Σερρών εξασφάλισαν στο ποίμνιό τους πολλά προνόμια και απέτρεψαν πολλές φορές αρπαγές και επιδρομές βαρβάρων. Η δε Παιδεία στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν σχεδόν αποκλειστικά έργο της εκκλησίας.