Οι Γερμανοί που ήρθαν στην πλατεία έμοιαζαν ήμεροι. «Μπα, δεν μπορεί να κάνουν κακό στον πατέρα», σκεφτόταν η Μαρία. «Εκείνοι που σκοτώνουν σίγουρα έχουν άλλη φάτσα. Είναι άγριοι, αλλιώτικοι. Μήτε σπίτια γίνεται να κάψουν. Έτσι το λένε για να μας φοβερίζουν». Στάθηκε ένας ανάμεσα στον πρόεδρο του χωριού και στον παπά. Τράβηξε πλάι του και τον γραμματικό της κοινότητας που στεκόταν παραπίσω. Τον πρόσταξε να διαβάσει τα ονόματα που ήταν γραμμένα στο δημοτολόγιο. Κι όχι όλα. Των αντρών μόνο. Κι απ' αυτά πάλι όσων ήταν από δεκαπέντε χρονώ και πάνω. Έβηξε ο γραμματικός, έσιαξε ...
Οι Γερμανοί που ήρθαν στην πλατεία έμοιαζαν ήμεροι. «Μπα, δεν μπορεί να κάνουν κακό στον πατέρα», σκεφτόταν η Μαρία. «Εκείνοι που σκοτώνουν σίγουρα έχουν άλλη φάτσα. Είναι άγριοι, αλλιώτικοι. Μήτε σπίτια γίνεται να κάψουν. Έτσι το λένε για να μας φοβερίζουν».
Στάθηκε ένας ανάμεσα στον πρόεδρο του χωριού και στον παπά. Τράβηξε πλάι του και τον γραμματικό της κοινότητας που στεκόταν παραπίσω. Τον πρόσταξε να διαβάσει τα ονόματα που ήταν γραμμένα στο δημοτολόγιο. Κι όχι όλα. Των αντρών μόνο. Κι απ' αυτά πάλι όσων ήταν από δεκαπέντε χρονώ και πάνω.
Έβηξε ο γραμματικός, έσιαξε και τα γιαλιά στη μύτη.
-Νεστορούδης Θεόδωρος, Πατσάς Γεώργιος, Στεφανούδης Χρήστος, άρχισε να διαβάζει, δυνατά, όπως τον πρόσταξαν.
Καθένας που άκουγε το όνομά του έπρεπε να πει «παρών» και να περάσει απέναντι. Όποιον φώναζε και δεν ήταν, ο Γερμανός έβαζε ένα κόκκινο σταυρό πλάι στο όνομα.
Όσο κοντοζύγωναν να φωνάξουν και τον πατέρα της Μαρίας, τόσο η μάνα της άλλαζε χρώματα, μιας και δε γινόταν πια ν' αλλάξει θέση, δεν επιτρεπόταν, αφού οι Γερμανοί τους πρόσταξαν να μείνουνε ακίνητοι. Κι ο πατέρας να μη φαίνεται πουθενά. Δυο φορές ο γραμματέας διάβασε το όνομά του!
-Τον μπαμπά φωνάζουν! έσπρωξε τη μάνα του το πιο μεγάλο απ' τ'
Στάθηκε ένας ανάμεσα στον πρόεδρο του χωριού και στον παπά. Τράβηξε πλάι του και τον γραμματικό της κοινότητας που στεκόταν παραπίσω. Τον πρόσταξε να διαβάσει τα ονόματα που ήταν γραμμένα στο δημοτολόγιο. Κι όχι όλα. Των αντρών μόνο. Κι απ' αυτά πάλι όσων ήταν από δεκαπέντε χρονώ και πάνω.
Έβηξε ο γραμματικός, έσιαξε και τα γιαλιά στη μύτη.
-Νεστορούδης Θεόδωρος, Πατσάς Γεώργιος, Στεφανούδης Χρήστος, άρχισε να διαβάζει, δυνατά, όπως τον πρόσταξαν.
Καθένας που άκουγε το όνομά του έπρεπε να πει «παρών» και να περάσει απέναντι. Όποιον φώναζε και δεν ήταν, ο Γερμανός έβαζε ένα κόκκινο σταυρό πλάι στο όνομα.
Όσο κοντοζύγωναν να φωνάξουν και τον πατέρα της Μαρίας, τόσο η μάνα της άλλαζε χρώματα, μιας και δε γινόταν πια ν' αλλάξει θέση, δεν επιτρεπόταν, αφού οι Γερμανοί τους πρόσταξαν να μείνουνε ακίνητοι. Κι ο πατέρας να μη φαίνεται πουθενά. Δυο φορές ο γραμματέας διάβασε το όνομά του!
-Τον μπαμπά φωνάζουν! έσπρωξε τη μάνα του το πιο μεγάλο απ' τ'
αγόρια. Σαν να μη τ' άκουσε κι εκείνη.
Του πάτησε μια τσιμπιά να βγάλει τον σκασμό. Κι όταν ο γραμματέας διάβασε για τρίτη φορά το όνομα, το παιδί, μες απ' το κλάμα του, ξανάπε:
-Αφού τον φωνάζουν, δεν ακούς;
Της τραβολόγησε τη φούστα λες κι έπρεπε εκείνη να πει «παρών» και τ' αρνιόταν.
-Είναι στο καλύβι! τον δικαιολόγησε στον Γερμανό ο παπάς. Άρχισαν να οργώνουνε οι άνθρωποι και κάμποσοι δεν ανεβαίνουν το βράδυ στο χωριό. Πολύς ο δρόμος, πού να πηγαινοέρχονται.Εκτός που είναι κόπος, χασομερούνε κιόλας.
-Μάλιστα! Στο καλύβι! έκανε κι η γυναίκα σαν γραμμόφωνο. Βέβαια μακρύς ο δρόμος! Πού να πάνε, να 'ρθουν! Πότε να δουλέψουν! Αναγκαστικά μένουν εκεί.
-Ψέματα ε, μαμά; Έκανε σιγά το δεύτερο απ' τ' αγόρια που τριβόταν πάνω της. Και τεντώθηκε στις μύτες, για να φτάσει να το πει στ' αυτί της, να μην τον ακούσουνε οι άλλοι. Δεν είναι στο καλύβι ο μπαμπάς, είναι;
Έλα τώρα να του αποκριθείς....Τι να του πεις! Του πάτησε κι αυτουνού μια γερή τσιμπιά....
Κανάβα, Ζ., (1984), Από κει που βγαίνει ο ήλιος, Ακρίτας, Αθήνα
Του πάτησε μια τσιμπιά να βγάλει τον σκασμό. Κι όταν ο γραμματέας διάβασε για τρίτη φορά το όνομα, το παιδί, μες απ' το κλάμα του, ξανάπε:
-Αφού τον φωνάζουν, δεν ακούς;
Της τραβολόγησε τη φούστα λες κι έπρεπε εκείνη να πει «παρών» και τ' αρνιόταν.
-Είναι στο καλύβι! τον δικαιολόγησε στον Γερμανό ο παπάς. Άρχισαν να οργώνουνε οι άνθρωποι και κάμποσοι δεν ανεβαίνουν το βράδυ στο χωριό. Πολύς ο δρόμος, πού να πηγαινοέρχονται.Εκτός που είναι κόπος, χασομερούνε κιόλας.
-Μάλιστα! Στο καλύβι! έκανε κι η γυναίκα σαν γραμμόφωνο. Βέβαια μακρύς ο δρόμος! Πού να πάνε, να 'ρθουν! Πότε να δουλέψουν! Αναγκαστικά μένουν εκεί.
-Ψέματα ε, μαμά; Έκανε σιγά το δεύτερο απ' τ' αγόρια που τριβόταν πάνω της. Και τεντώθηκε στις μύτες, για να φτάσει να το πει στ' αυτί της, να μην τον ακούσουνε οι άλλοι. Δεν είναι στο καλύβι ο μπαμπάς, είναι;
Έλα τώρα να του αποκριθείς....Τι να του πεις! Του πάτησε κι αυτουνού μια γερή τσιμπιά....
Κανάβα, Ζ., (1984), Από κει που βγαίνει ο ήλιος, Ακρίτας, Αθήνα
Ερώτηση Το προηγούμενο απόσπασμα περιγράφει μια υποχρεωτική συγκέντρωση των κατοίκων των Κερδυλλίων στην πλατεία του χωριού (μέρες πριν τη σφαγή). Ποιο είναι το κλίμα; Πώς αισθάνονται οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Τι φοβούνται οι συγκεντρωμένοι και κυρίως η οικογένεια της Μαρίας; Ποιο σκοπό είχε αυτή η συγκέντρωση;
Προβολή
Υλικό από την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, από το Σερραϊκό κανάλι "ΕΠΙΛΟΓΕΣ TV
Μετρητής Επισκέψεων
Βιβλίο Επισκεπτών
Επισκέπτες
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 54 guests και κανένα μέλος