Τοπική Ιστορία των Σερρών

Ένα ταξίδι στις Σέρρες το Μάη του 1888 (από την επίσκεψη ενός καθολικού ιερέα της Καβάλας στην πόλη μας):
«Μπορεί κανείς να πάει στις Σέρρες, εν μέρει από θάλασσα και εν μέρει από ξηρά ή μόνο από ξηρά. Σε μερικές ώρες ένα αυστριακό ατμόπλοιο μας αποβιβάζει στον κόλπο του Ορφανού, όπου, έπειτα από κάποιες ώρες που περάσαμε σε ένα χάνι, ανεβαίνουμε σε αμάξι, για να συνεχίσουμε το δρόμο μας ως τις Σέρρες. Αυτή η πόλη απέχει από τη θάλασσα πενήντα χιλιόμετρα. Μπορεί κανείς να κάνει αυτή την απόσταση σε επτά ή οκτώ ώρες. Όμως τα πλημμυρισμένα ποτάμια και οι λίμνες τις οποίες δημιούργησε η βροχή που έπεσε τις προηγούμενες μέρες μας αναγκάζουν να περάσουμε τη νύχτα σ' ένα μεγάλο χωριό που λέγεται Νιγρίτα.... να 'μαστε στο σπίτι ενός καλού χωρικού του τόπου, που μας παρέχει θερμή φιλοξενία. Ήταν 8 Μαΐου... .οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν πλημμυρίσει ένα μέρος της πεδιάδας, την οποία έπρεπε να διασχίσουμε. Δεν προλαβαίναμε να περάσουμε ένα ρυάκι, αληθινό έλος, και έπρεπε να ετοιμαστούμε να περάσουμε κι άλλα. Μερικές φορές το νερό έφτανε το ύψος της πόρτας του αμαξιού. Κατάλαβα έπειτα από λίγο ότι αυτός ο λασπωμένος στίβος θα μπορούσε να έχει ένα μοιραίο τέλος... φτάνουμε σε μια μεγάλη ξύλινη γέφυρα που περνά πάνω από τον Karasou Strumitza (ο Στρυμόνας), στο σημείο που ο ποταμός αυτός εκβάλλει μέσα στη λίμνη Takino (Αχινού). Ο οδηγός της άμαξάς μας μη μπορώντας να διακρίνει την άκρη της γέφυρας εξαιτίας της υπερχείλισης του ποταμού, παρασύρει ένα χονδρό δοκάρι, που ξεκαρφώνεται, και το αμάξι μας ανατρέπεται, οι σούστες σπάνε, και ο υπηρέτης πέφτει μέσα στον KaraSou. Μόνη μου έγνοια ήταν να απαλλαγώ από τον φόβο και να στεγνώσω τα ρούχα μου στον ήλιο. Ενώ ένας πλούσιος Τούρκος μπέης μας πρόσφερε γενναιόδωρη φιλοξενία στην αγροικία του, ένας από τους συνοδούς μας πήγε να βρει ένα αμάξι στις Σέρρες....τη στιγμή που ετοιμαζόμαστε να αναχωρήσουμε (από τις Σέρρες) εκθέτουν σε δημόσια θέα τέσσερα κεφάλια ληστών που σκότωσαν στα περίχωρα των Σερρών. Είναι μια προειδοποίηση που δίνεται στους ταξιδιώτες. .. Προηγουμένως πρέπει να ρωτήσουμε ποιος είναι ο ασφαλέστερος δρόμος. Στα βουνά, απ' όπου πρέπει να περάσουμε, σκοτώνουν άνθρωπο και μένουν απαθείς. Φτάνουν ακόμη στο σημείο να πυροβολήσουν έναν δύστυχο φτωχό. Αν αποτύχουν λυπούνται το μπαρούτι και τη σφαίρα».

Επιστολή του καθολικού ιερέα Casimit Hypert (18 Μαΐου 1888) προς τον Γενικό Ηγούμενο του τάγματος στο Παρίσι, τον κ. Antoine Fiat.