Ήδη από το 1939 ο Μεταξάς, διαισθανόμενος τον από βορρά (Αλβανία – Ιταλία) κίνδυνο, είχε κάμει την πρώτη εκπαιδευτική επιστράτευση στα Αλβανικά σύνορα. Θυμάμαι ότι είχε επιστρατευθεί ως έφεδρος ανθυπολοχαγός ο θείος μου Νικόλαος Σόρμας. Στην μονάδα του είχε και τον στρατιώτη Δανιήλ Δανιήλ, Καταφυγιώτη μεν, αλλά από την Δάφνη Νιγρίτας, γόνο της οικογένειας Δανιήλ, που φημίζονταν για την σκοπευτική τους δεινότητα. Είχε ο δυστυχής 5 ανήλικα παιδιά στη Δάφνη και τη γυναίκα του και αισθανόταν σαν λιοντάρι δεμένο με αλυσίδα. Μια μέρα λέγει στο θείο Νικόλα : «Α ρε Νικόλα σεις οι γραμματιζούμενοι κάντε το λογαριασμό, πόσοι Ιταλοί μας πέφτουν τον καθένα και δόμ (δώσμου) την εντολή να πάω κατ’ αυτούς απόψε το βράδυ και να σ’ φέρου στουντουρβά τα κεφάλια που μ’ αναλογούν και αφήστε με να πάω να ταΐσω τα παιδιά μου».
Γεώργιος Ν. Παπανίκος,«Μνήμες ενός παλαίμαχου δικηγόρου»
|
Στο κείμενο της πηγής, ένας απλός στρατιώτης της υπαίθρου βρίσκεται στα σύνορα λίγο πριν την έκρηξη του πολέμου. Πού βρίσκεται συνεχώς η σκέψη του; Πώς κρίνετε το ηθικό του λίγο πριν την έκρηξη του πολέμου; |